Naglalakad ako sa kahabaan ng kalye ng Espiritu dito samin. Feeling ko, lumulutang ako. Masamang-masama yung loob ko. Ewan ko ba! Lumilipad yung isipan ko sa kung saan.
Kanina pa ako bothered na bothered tapos pag-uwi ko from a conference, gulo pa aabutan ko. Dapat nong isang buwan pa ako lumipad papuntang Thailand at doon na muna manirahan pero pinipigilan ko lang talaga yung sarili kong umalis kasi ayoko na lumalaki yung mga kapatid ko na wala ako. Masakit yun! Kahit isipin ko nga lang, naiiyak na ako eh.
Pero bakit parang inuudyok na nila akong umalis? Di ko lang maintindihan! Sobrang sama ng loob ko ngayon!
Emotera na ako noon pa man. Akala ko nga di na ako mag-eemote muli dahil sa sobrang busy ko pero heto ako ngayon, iiyak-iyak sa harap ng computer! Diyos ko... Di ko maintindihan yung pakiramdam ko! :( Mahirap palaga talagang tanggalin sa sarili natin yung mga bagay na minsan na nating nakaugalian!
No comments:
Post a Comment